Ölüme birkaç adım kala, yalvarırcasına bir sesle Desmenando, Othello’ya sordu: “Seni sevdiğim için mi öldürüyorsun beni?” Çok etkiledi beni bu sözcükler. Sevgi kadar güçlü ve hayatta en değer verdiğim duygulardan biri acı çektirmemeli bence insana. Sevdiği için cezalandırılmamalı kimse. Çok sevdiği için, kendi hayatını yaşamaktan bir şekilde mahrum bırakılmamalı. Eğer bu sevgi yürekten kopup geliyorsa, derinden bir fırtına gibi coşup kasırga gibi su yüzüne çıkıyorsa, azıcık değer verilmeyi hak ediyordur herhalde. Sevdiği, çok sevdiği için, birine sebepsiz yere, hiç aklında yokken hem de bağlanıverdiği için, bilinçsizce ve amaçsızca o kişiyi düşünüp duruverdiği için hiç kimse canlı canlı ölüme terk edilmemeli.
Çok acınasıydı o sahne. Kadın, adama yalvarıyordu. Ayaklarına kapanıp ağlıyordu. Adamsa, sebepsiz bir kıskançlık kriziyle kavrulurken, içi aşkla dolu olduğu halde aşkını kafasında çarmıha germişti bile. Geriye kalan tek şey, çarmıha gerileni suçlayıcı bakışlarla süzmek ve sonrasında infazı yerine getirmekti. Ama yine de Desmenando’nun o bakışları ve sadece sevdiği, çok ama çok, safça sevdiği, sadık kaldığı, ondan başkasını düşünmediği halde ölüme yollanışı bana yine adalet kavramını sorgulatıyor. Dünya, operalarda bile bu kadar gerçekçi resmedilmişken “sevgi” diye bir şey gerçekten var mı? Birine bağlanmakla aslında insan kendisine mi kötülük ediyor? Sevilen biri ille de çekip giderek geride kalanı kendi vicdanında niye cezalandırıyor? Sonuçta, daha geçen hafta Carmen Operası’nı da izlemiş biri olarak şunu söylemeden de edemeyeceğim: Aşk bir Çingene çocuğudur, yasa masa tanımaz. Öyleyse, oradan oraya yurtsuzluk içerisinde savrulup dururken, bazen bile bile kendimizi ateşe atmaktır aşk. Belki de hiçbir zaman tam olamadığımızdan sürekli olarak eksik kalan parçayı tamamlamaya çalışmak, bir şekilde başkalarının hayatlarına ortak olarak boşlukları doldurmaya çabalamaktır, acı verse de, çok üzse de, bir noktadan sonra iyileşmesi imkansız yanıklar bıraksa da insanın teninde, bedeninde…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder