30 Ekim 2011 Pazar


"yazdan kalma bir günden
ya da çölde çay filminden
bir sahne var aklımda
oyuncular sanki biziz..."

24 Ekim 2011 Pazartesi

sisler bulvarında seni kaybettim.


sisler bulvarı'ndan geçmediğim gün
sisler bulvarı öksüz ben öksüzüm
yağmurun altında yalnızım
ağzım elim yüzüm ıslanıyor
tren düdükleri iç içe giriyorlar
aklımı fikrimi çeliyorlar
aksaray'da ışıklar yanıyor
sisler bulvarı ayaklanıyor
artık kalbimi susturamıyorum

son iki hafta.
sisler bulvarı'yla buluşmama çok az kaldı.
tek bir papatya götürüp köşeye koymak istiyorum sadece.
saflığa ithafen...
ve sessizce, hiçbir şey demeden geri geri yürümek istiyorum.
insanların arasına karışmak,
herkesleşerek, onların arasında kaybolmak...
ve artık mümkünse konuşmamak.

 


anlatamıyorum.


bu şiir her yerde.
evet, biliyorum, çok klişe.
ama yine de çok güzel yazmamış mı Orhan Veli sizce de?

Ağlasam sesimi duyar mısınız,  
Mısralarımda; 
Dokunabilir misiniz, 
Gözyaşlarıma, ellerinizle?  
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, 
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu 
Bu derde düşmeden önce.  
Bir yer var, biliyorum; 
Her şeyi söylemek mümkün; 
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; 
Anlatamıyorum.  


iyi geceler sayın dinleyen. eğer böyle bir şey mümkünse.

18 Ekim 2011 Salı

kar kesti yolu.


kar kesti yolu
sen yoktun.
oturdum karşına dizüstü
seyrettim yüzünü
gözlerim kapalı.

gemiler geçmiyor uçaklar uçmuyor
sen yoktun.
karşında duvara dayanmıştım
konuştum konuştum konuştum
ağzımı açmadım.

sen yoktun,
ellerimle dokundum sana
ellerim yüzümdeydi.

nazım hikmet

3 Ekim 2011 Pazartesi

ve attila ilhan'ı andım kendi memleketinde.

yalnızlıktan da kurtulup yalnız kalmak isterim. dizeleri yankılanıp durdu içimde ve bir kez daha kaptan'ı andım böylece.

gün batımındaki yalnızlık...

Bugün İnciraltı sahilinde tek başıma oturdum.
Elime kalemi kağıdı aldım aklıma bir şeyler geldikçe yazdım durdum.
Dengem bozulmasın diye bir süredir dinlemeyi reddettiğim müzikleri de kapsayan arşivimi açtım, shuffle'a koydum ve kendimi serbest bıraktım.
Denizle konuştum sonra.
Martılarla konuştum.
Onlar da benim kadar yalnızdılar o anda: yıldızlar daima yalnızdır
Ve birkaç fotoğraf çektim.
Yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm.
Oradan oraya savruldum.
Bir noktada kayalara oturdum.
Dizlerimi göğsüme çektim, müziği kapattım ve suyun kıyıya vuran ufak dokunuşlarını dinledim.
İpek yumuşaklığındaki suya dokunmuş gibi hissettim.
Balık avlamaya çıkacak küçük takaların motorlarıyla hayal kurdum.
Günün batışına uzun zaman sonra tek başıma şahit oldum.

En çok ne istedim biliyor musunuz?

O sandallardan birine binmek
bilinçsizce denizin ortasına bırakılmak
güneşin tenimi hafifçe yakışını hissederken
martıların seslerini dinlemek
denizin tuzunu dudaklarımda duyumsamak
pürüzsüz de olsa suyun oynaşmalarıyla hafif hafif kımıldamak
ve koskocaman gülümsemek.

bunlar da bana arkadaşlık eden martılar...
büyük binanın hemen yanında da benim yurdum var :)

gün battı batacak...




2 Ekim 2011 Pazar

karmakarışık


Eylül’e dair bir şeyler yazmayı çok istedim.
Melankoli demekti eylül, hüzün demekti, çıtırdayan yapraklar demekti, buz gibi su yerine sıcacık çayla içimi ısıtmaya çalışmak demekti…
Ama İzmir’de bu ay çoook sıcak geçti.
Geçen hafta denize girdim, yüzdüm. Bu senenin ilk deniz keyfini Seferihisar’da çıkardım, öyle olunca da bir türlü istediğim havaya girip bu ayın benim için neler ifade ettiğini yazamadım.

Şimdi hava soğumaya başladı. Hem de öyle yavaş yavaş da değil, güneş batar batmaz rüzgâr başlıyor, dışarı adım attığım an içeri koşup yorgan bulup sarınasım geliyor.
Bugünün Pazar olduğunu da yazdıkça fark ediyorum.
Sabahtan beri ders çalışmaya çalışmacanın arasında siyah çay, yeşil çaylarla bir gün geçirdim.
Abur cubur yiyecek/ içecek bir sürü şey aldım.
Yattım, uyudum, çok üşüdüm.
Ayaklarımı saç kurutma makinasıyla ısıttım.

Şu an üzerime kalın bir hırka aldım, bağdaş kurdum yazıyorum.
Bir kenarda aslında Aylak Adam üzerine yazmaya başladığım yazı var. Kitap bu kadar beni etkileyince lömbürst diye alelade bir şey koymak istemiyorum hakkında.
Diğer tarafta bugün sabahtan beri beş kereden fazla dinlediğim Teoman şarkısı var: Papatya.
Uzun zamandır iş, güç, ders, koşuşturmaca arasında aklıma getirmediğim bir sürü şeyin şimdi yine kafama üşüşüp beni düşüncelere sürüklemesi var.
Soğukla birleşen karanlığın, aşağıda beni bekleyen üzeri kalem, kağıt, abuk sabuk ama bir ay sonraki sınavımda kurtarıcı olacak şekillerle dolu masamın üzerimde yarattığı stres ve gerginlik, kimse okumasın diye sürekli yanımda gezdirdiğim bir mektup, ne kadar yazarsam yazayım içimdeki o eksik kalmışlık, tam anlamıyla ifade edememişlik hissinden kurtulamamam, bazı şeyleri sürekli ertelemenin üzerimde yarattığı dengesizlik, kararlarımın bir andan diğerine çabucak değişivermesi…

İçimde ne kadar çok şey birikmiş meğerse.
Bu aralar çok içime kapandığımı hissediyorum.
En çok konuştuğum kişi kendim olmaya başladım.
Aslında buna dair hiçbir sıkıntım yok ama bu son bir iki gündür yine kafama takılan birkaç şey kafamı kurcalamaya başladı ve ben bunun sorumluluğunu sonbaharın gelişine, havaların soğuyuşuna yükleyip deniz kenarında yürüyüşe çıkmak istiyorum.

Beni en iyi tanıyanların şu an benden kilometrelerce uzakta olması, telefonla/ internetle iletişim kurmanın yüz yüze konuşmanın verdiği samimiyette olmaması, şehrimi özlemem…

Bunların hepsi birikmeye başladı ama 4 Kasım’dan önce de dönmeyeceğim geri, çok kararlıyım.
Zaten dönsem geride kimler kalmış diye bakmak için çaba harcamam gerekecek ve ben de bunu yapacak güçte hissetmiyorum kendimi. Belki aslında birkaç eksik dışında herkes oradadır – aynı benim yıllıkta yazılanlar gibi, dönüp baktığımda insanları burada, yanıbaşımda buluvermek istemem gibi- ama o, “belki değillerse?” sorusu çok düşündürüyor beni.

Bu yazı nasıl başladı, nasıl bitecek?
Sadece yazmak istedim.

Bir de gitmek istediğim iki film var: Oscar’a aday adayı olan, “Bir Zamanlar Anadolu’da” ve Woody Allen’ın, “Midnight in Paris”i.

Zaman bulup gidebilmek, kendi kendime hoşça vakit geçirebilmenin tadını çıkarabilmek ümidiyle bir çay daha yapmak üzere gidiyorum bilgisayarın başından.

Tabii bir de çoraplarımı giyip, üzerime bir kat daha bir şey alıp aşağıya da inmem lazım.

Cem Adrian’dan gelsin bu ayın ilk şarkısı: Sonbahar!

dinlemek için: http://fizy.com/#s/1lqu4b