dönüp dururken bir topaç...

Arabanın kapısı açılır açılmaz bir telefon düşüverir yere. Çapraz köşeleri birbiri ardına değerken asfalt yola içinde bir şeyler cız eder. Köşelerden koparken minik parçalar, telefonun kenarları sıyrılırken benliğinden bir şeyler bırakıverir O da kenarda. Uzun zamandır sıkıntıdan dolan ruhu patlamaya artık hazırdır.
Somut şeylerin soyutluklara eş zamanlı gerçekleştiğini fark etmek o kadar acı bir tesadüftür ki bazen... Biri başladı mı diğeri de onu takip ediverir. "Sinekler üşüşür durmaksızın" *evet, foolonthehill bu senin benzetmen* Birine salladıkça elini, diğeri gelir bulur seni. Rahat edemezsin bir türlü. Bomboş bir yastığa bakar durursun kimi zaman, ya da dolabı kendine siper edersin iç dünyandaki savaşta. Kural tanımaz ya savaş, sen de kaçak oynama telaşında gizlene gizlene kurtulacağın düşlerinde kendini kaybededururken bir de bakmışsın çıplak kalıvermişsin meydanın ortasında, tek başına herkese karşı. Herkes heybetli sen'in zaten başardığını düşünürken ve herkes kendi hayatında süzülürken, bakınırsın etrafına biri gelir umuduyla. Sadece biri değil, birileridir aslında aradığın. Hep aynılıklar tatmin etmez ya insanı, sen de öyle bir açgözlülükle birden çok kişinin özlemiyle savrulursun bir oraya bir oraya. Birden çok, bir şeyleri farklılaştıracak birden çok, birden çok birbiri gibi olmayan birileri işte,öyle... Sonra bir anda aslında yanındakileri sezersin görünmezlik pelerinlerinin altında. Tabi uzun zamandır takılmadıklarının, aynı Platon'un Mağara Allegorisi'ndeki gibi sahte bir gerçeklikte seni yaşattıklarının ve bu sahteliğin senin gerçekliğin olduğunu fark etmenle boğazını sıkmaya başlayan sigaranın dumanında kör olursun. Tek yolun buradan kaçıp kurtulmak olduğunu düşlerken ve çevirip durduğun bu topacın senin hayatın olduğunu anlatmaya çabalarken kendine, miniminnacık bir umuttur seni hâlâ yaşamda tutan: topaç durduğunda tüm döngünün duracağı ve her şeyin eski, sahte ama üç-maymunu-oynayan-senin-içinde-yaşadığın-mutluluk-düzlemine döneceği düşüncesidir. Ve derken, kafan sislerin arasında yönünü kaybetmişken, time to pretend diye mırıldanmanın an'ın en gerçek sözü olduğunun farkına varırsın. Ve topaç döner durur öylece, olduğu yerde...